Cumhuriyet öncesi başlayan eğitimde yeniden yapılanma hareketleri, Cumhuriyetle birlikte köy enstitülerinin açılmasını netice verdi. Halkın özüne ters, kültürüne yabancı bir uygulamaydı bu… Bu konuda öyle boyutlara varıldı ki, köy enstitülerinin amacının “dinsiz nesil” yetiştirmek olduğu düşünüldü. Ve zaman içerisinde “Cenaze yıkayacak hoca bulamıyoruz” şikayetleri yükseldi. Dinin önü iyice kesilmiş, dini yaşamak suç olmuştu. İnsanlara dinini öğretecek hocalar da artık parmakla sayılır hale gelmişti. Bu ihtiyacı gidermeye yönelik birkaç göstermelik imam-hatip okulu açıldı önce. Zamanla bu okullar halk tarafından öyle sevildi ve benimsendi ki,bir bir yeni imam-hatip okulları açılmaya başlandı ve sayıları yüzleri geçti. Derken geriye dönüş başladı. Bir sistem değişikliğiyle bu okullar neredeyse kapatılma noktasına geldi. Zaten bir sorunlar yumağı olan eğitim sistemimiz derin bir yara daha aldı. Elinizdeki kitap, Osmanlı’nın son döneminden, günümüze kadar olan eğitim sistemimizi ele alıyor, teşhisle birlikte çözüm önerileri de sunuyor.