V/XI. yüzyılda İmâmiyye içerisindeki varlığını çok silik bir şekilde sürdürmüş olan ahbârîlik, usûlî düşüncenin neredeyse aklı vahye tercîh eden tutumuna karşı bir reaksiyon olarak XI/XVII. yüzyılda tekrar ortaya çıkmış ve Şiî düşünceyi, ilk zamandaki bozulmamış şekline döndürmeyi kendisine gâye edinmiştir. Kısacası, bu yeni dönem ahbârîliğinin en önemli hedefi, kendi tâbirîliğinin ön önemli hedefi, kendi tâbirleriyle, usûlîliğin vahye değil akla öncelik veren tutumunun Şiî düşüncesine vermiş olduğu zararları bertarâf etmektir. Netîcede kısa sürede bütün Şiî medreselerinde üstünlüğü ele geçiren abhârîlik, XII/XVIII. yüzyılın sonunda, usûlî düşüncesinin tekrar ortaya çıkışına kadar, Şiî fıkıh ve düşüncesine hükmetmiştir.
TEKRAR EDİLEN BİLGİLER ÇOK OLMAKLA BİRLİKTE, Şİİ DÜŞÜNCENİN İKİ ÖNEMLİ AKIMINDAN BİRİ OLAN AHBARİLİĞE İLGİ DUYANLARIN MUTLAKA OKUMASI GEREKEN DEĞERLİ BİR ÇALIŞMA.
Kitap Yorumları - (1 Yorum)
TEKRAR EDİLEN BİLGİLER ÇOK OLMAKLA BİRLİKTE, Şİİ DÜŞÜNCENİN İKİ ÖNEMLİ AKIMINDAN BİRİ OLAN AHBARİLİĞE İLGİ DUYANLARIN MUTLAKA OKUMASI GEREKEN DEĞERLİ BİR ÇALIŞMA.