Yahya Arslan’ın öyküleri hayatı olduğundan ne daha süslü ne daha acıklı gösteriyor. Öykülerin kahramanları mahalle arasından geçiyor, çay ocağına uğruyor, kır pidesi seviyor, cemaate yetişiyor, otobüste ayakta gidiyor ve bazen de tanklara karşı duruyor. Kadıköy’den Kartal’a, Pendik’ten Üsküdar’a büyük şehrin damarlarında kan gibi dolaşan, birbirinin hikayesinde hayat bulan, hüzünlü ve sevinçli, sabırlı ve öfkeli, kısacası kanlı canlı insanlar. Yahya Arslan günümüz insanını kendi gerçeği içinde dile getiriyor, halkın içinden bir ân olsun çıkmıyor.
Elime geçse iki tokat atıp kendine gel silkelen ne bunlar diyeceğim bir yazar. Kendi de söylemiş zaten ne daha süslü ne daha acıklı her şey olduğu gibi. Herkesin gördüğü veya görebileceği, duyduğu veya duyabileceği çok basit olaylar. Hele kitaba ismini veren hikaye içler acısı. Malesef yazarın hevesi ve heyecanı kitaba isim vermede kalmış içi dolmamış. Hele kitabın son bölümlerine doğru kendimi a haber izliyormuşum gibi hissettim.
“halkın halkı sevmesi ne güzel şey” diyor Yahya Arslan, yazarın ne olursa olsun en çok halkın yanında olmasını seviyorum.
Kitabın bir kaç yerinde sesli güldüğüm için yanımdakileri dürtüp “baksana baksana az şurayı bi oku ya” dememek için zor tuttum kendimi.Ağır yaralı domatesler, benim için başladığımda bitirmeden kendini bıraktırmayan kitaplarımdan biri oldu.
Beraber dolmuş beklediğimiz adamla kahvede beraber çay içtiğimiz adamların hikayesi. Kalemi için o kadar da kuvvetli diyemesek de içindeki birkaç hikaye oldukça başarılı. Kah güldürüp kah hüzünlendiriyor.
Kitap Yorumları - (5 Yorum)
Elime geçse iki tokat atıp kendine gel silkelen ne bunlar diyeceğim bir yazar. Kendi de söylemiş zaten ne daha süslü ne daha acıklı her şey olduğu gibi. Herkesin gördüğü veya görebileceği, duyduğu veya duyabileceği çok basit olaylar. Hele kitaba ismini veren hikaye içler acısı. Malesef yazarın hevesi ve heyecanı kitaba isim vermede kalmış içi dolmamış. Hele kitabın son bölümlerine doğru kendimi a haber izliyormuşum gibi hissettim.
“halkın halkı sevmesi ne güzel şey” diyor Yahya Arslan, yazarın ne olursa olsun en çok halkın yanında olmasını seviyorum.
Kitabın bir kaç yerinde sesli güldüğüm için yanımdakileri dürtüp “baksana baksana az şurayı bi oku ya” dememek için zor tuttum kendimi.Ağır yaralı domatesler, benim için başladığımda bitirmeden kendini bıraktırmayan kitaplarımdan biri oldu.
Beraber dolmuş beklediğimiz adamla kahvede beraber çay içtiğimiz adamların hikayesi. Kalemi için o kadar da kuvvetli diyemesek de içindeki birkaç hikaye oldukça başarılı. Kah güldürüp kah hüzünlendiriyor.
sağlam bir ilk kitap. hikaye severler kaçırmamalı.
Yahya Arslan adeta sokağın sesi olarak yazıyor. İçinde geçen her şeyin gerçek olduğu hikayeler okumak isteyenler kaçırmamalı bu kitabı.