En kötüsü, şimdi, yakında veya uzakta hiç kimsenin olmaması.(…)Bir zamanlarben ürkek, ben cahil, ben güç bela hayatta,resimlerle örterek gözlerimiyön vereceğimi sandım ölülere ve ölenlereben sığınmış şairben harcanmış, az acı görerekoralara kadar yollar çektim ha!Şimdi söndü lamba,daha çok geriniyor, titriyor,usulca yeniden başlıyorum havada.(Kitap’tan sh.22)