Gökyüzü canlı maviydi, tül gibi şeffaf bulutlarla doluydu ve nehirde canlı bir parlaklık vardı. Akşam üstü güneşi muhteşemdi, ışığıyla aydınlanan bahçeler sanki altınla parlatılmış gibi görünüyorlardı. Rosie’ye dışarıda her şey olağanüstü bir şekilde ışıldıyormuş gibi geliyordu. Rosalind için, dünyada Montfleurie gibi başka bir yer yoktu ve sevgili bahçelerinin insanı çeken gücüne dayanmak mümkün. Pelerini kanepeden aldı omuzlarına attı, arka merdivenlere doğru, aceleyle yürüyüp yukarı çıkan herhangi bir kişiye rastlamamayı ümit ederek uzun koridordan hızla geçti.