Sanki bütün hücrelerim, benim yüzünden acı çeken insanları bulup getirmek için kıvranıyor. Daha bir gün bile geçmemişken bu denli karanlığa gömülen ben, zaman geçtikçe daha da derine saplanacağımı biliyor ve aciz vücudumun toprağa karışmasını, yeryüzünde ölü gibi yaşamaktan daha mantıklı buluyorum. Belki de, böylece ,bir daha asla insanların kaderi ile oynayacak adımlar atmam ve kendimi, kendime affettirebilirim.