“Bitanem! Bir gün, Şarlo kapını çalarsa sakın kapıyı yüzüne kapama. Bil ki geceleri uykunu “Nerdesin?” diye bölen o ses bana aittir. Gözlerimi kendi ellerinle kapa. Kapamadan önce gözlerime bak. Şu yalan dünyadan giderken gördüğüm son şey senin gözlerin olsun. Bir de çiçekleri sulamayı unutma, solmasın garipler.” Hep âşıklar sevgiliyi anlatmıştı, bu defa sevgili âşığı anlatıyor. Azrail Menekşesi, 1930’lardan 2000’lere varan, ihanetle bölünmüş bir aşkın “keşke”lerle dolu, harf simgeciliğiyle örülü hikâyesi… Yetmiş yaşındaki Canan, en yakın arkadaşı Nüzhet’in ölümüyle beraber geçmişi yeniden yaşamaya ve yaşadıklarını günlüğüne yazmaya başlıyor