Buket Uzuner’in 1979-87 yılları arasında Norveç, İsveç, Finlandiya, Danimarka, ABD ve Cezayir’de yaptığı uzun-kısa seyahatlerini anlattığı kitabı, aynı zamanda bir anı niteliğinde. Norveç’e üniversite öğrenimi için giden yazar, tabii yerinde duramıyor ve sık sık özellikle Danimarka, İsveç ve Finlandiya’ya gidiyor. Maddi imkanları ölçüsünde de genellikle trenle seyahat ediyor, kaldığı yerlerde kısa süreli işlerde çalışıyor. Bu sırada, dünyanın her yerinden bir çok arkadaş ediniyor. Bu ona, hem bu coğrafyaları hem de bu coğrafyaların oluşturduğu toplumları ve bireyleri tanımasını sağlıyor. Yazarın anlatımı kendisi gibi cıvıl cıvıl. Sürekli hareket eden, anlamaya ve tanımaya çalışan, sürekli merak eden 20’lerinde bir genci tanımış olacaksınız. Ve bu yaşta bu kadar yeri gören, gezen ve yaşayan bu insana imreneceksiniz. Yazarın yazdıkları arasından ben şu noktaları çıkardım:a- İskandinavyalılar-Kuzeyliler arasında siyah saçlı-kara kafa dedikleri esmer tenli Ortadoğulular’a karşı müthiş bir önyargı bulunmakta. Buna rağmen her türlü toplumda açık görüşlü, iyiniyetli ve insan sevgisine sahip insanlar bulunabilmekte. b- İskandinavyalılar’ın biz Ortadoğulu-Akdenizli’lere karşı nasıl olumsuz bir önyargısı varsa,aslında bizim de diğer milletlere karşı önyargılarımız var. Örneğin yazar, Cezayir’de bir Türk’le konuşmaktan dolayı çok sevinen, kendisine hiç karşılıksız yakınlık gösteren sıradan insanlardan bahsediyor ve daha önceden bu ülke hakkındaki yanlış düşüncelerinden dolayı üzülüyor.c- Mümkün olduğu kadar başka coğrafyaları görmek-gezmek ve oranın insanlarını önyargısız bir şekilde anlamak gerekmekte. Bu şekilde insan dünyaya çok daha geniş bir açıdan bakabilmekte. Kitabı bir çırpıda bitireceğinizi düşünüyorum