Zahid’in kan beynine sıçramış, etrafındaki her şey karanlığa bürünmüştü. Yerinden hızlıca kalkıp Javor’un üstüne doğru koşmak istedi ama ayağa kalkar kalkmaz tüfeğin dipçik darbesini kafasında hissetti. Yere düşerken yolun ilerisinden gelen kamyonun ışıklarını gördü hayal meyal. O anda yere yığıldı, her şey karanlıktı artık. Sessizliği ve yüzünden süzülen sıcak kanı hissediyordu şimdi. Javor ve Dimitar isimlerini hayatı boyunca unutmayacaktı. Bu, karısını ve bebeğini gördüğü son andı.O günden sonra Srebrenitsa’ya hiçbir zaman güneş doğmadı.