Bir gün birisi elma yediVe başladı hikâyemizAcıya sürte sürte yonttukları heykelimizDikildi aynaların karşısına Biz aynaya her baktığındaDikine bir dünya görenlerVe burnundan dünya gelenler çoğu zamanBu hiçlik CoğrafyasındaDoğuyuİlla ki Doğuyu arıyoruz durmadan Biz ilk doğduğumuzdaNe anne kelimesi büyüdü dilimizdeNe de babaKonuşmayı ilk söktüğümüzde bizİnsan dedikİn – San heceleyerek