Altı yaşındaydım; çok karlı bir gece, Kars’ta, gece saat 3’te annem başka bir arabaya bindi ben başka bir arabaya. Onlar öndeydi, biz arkada. Kırmızı ışıklarını takip edecektik ve böylece bilecektik. Neyi? Güvende olduklarını, yaşadıklarını... Kırmızı ışıklar gözden kayboldu, tedirgin oldum, küçücük yaşıma rağmen anladım, ama sanki boğazıma bir şey geldi oturdu, konuşamadım. Ne çırpınabildim ne ağlayabildim. Ve bu konuda, o gece hakkında yıllar yılı hiçbirimiz konuşmadık. Flamingolar Pembedir benim alternatif hayat hikâyem. Küçük bir kız çocuğu hiç konuşmadan, hep dinleyerek, bütün varlığıyla hayatı anlamaya çalışır. Onu teselli eden tek bir yer vardır, kayığı, yani annesinin kayıp kucağı. -Aslı Perker “Seviyorum. Ama insan sevdiğini öldürür mü?”“Ahhh. Sen nasıl bir soru sordun Bahriyeli? İnsan sevdiğini öldürür. Hem de her gün.”
Aslı Perker’in Sufle’den sonra okuduğum ikinci kitabı. Okuyanı içine çekiyor, anlatıldığı yıllar benimde okul ve ilk gençlik yıllarım. Hikaye hüznüyle birlikte su gibi akıyor. Gerçek bir olay ve yaşanmışlıklar…
Bahriyeli, yaşamının 10 senelik bir bölümünü anlatıyor dinleyicilerine. Halbuki ne kadar suskundu öncesinde.
Kalplerde ayrı bir yeri olan İzmir’i, tuzlu denizi, bir filozof olduğu su götürmeyen dayısını, annesi/kayığı/katamaranı olan Feryal’i, palavracı büyük enişteyi, kalpten hiçi silinmeyen Tülin Abla’yı, sistematik küçük enişteyi, uykucu anneanneyi, çoğu zaman yok ama var olduklarında etkili izlere bırakan 2 hala ve 1 yengeyi, küçük bir tanışmışlık ve uzun bir yazışmayla örülü ilk aşkı Emre’yi…
Aradaki 17 yıllık sürede Bahriyeli’nin başına neler geldi de Bahriyeli birden suskunluğunu bozup anlatmaya başladı kendini diye merak uyandırıyor. Keşke devamı gelse dedirten bir bildungsroman.
Kitap Yorumları - (3 Yorum)
Aslı Perker’in Sufle’den sonra okuduğum ikinci kitabı. Okuyanı içine çekiyor, anlatıldığı yıllar benimde okul ve ilk gençlik yıllarım. Hikaye hüznüyle birlikte su gibi akıyor. Gerçek bir olay ve yaşanmışlıklar…
Bahriyeli, yaşamının 10 senelik bir bölümünü anlatıyor dinleyicilerine. Halbuki ne kadar suskundu öncesinde.
Kalplerde ayrı bir yeri olan İzmir’i, tuzlu denizi, bir filozof olduğu su götürmeyen dayısını, annesi/kayığı/katamaranı olan Feryal’i, palavracı büyük enişteyi, kalpten hiçi silinmeyen Tülin Abla’yı, sistematik küçük enişteyi, uykucu anneanneyi, çoğu zaman yok ama var olduklarında etkili izlere bırakan 2 hala ve 1 yengeyi, küçük bir tanışmışlık ve uzun bir yazışmayla örülü ilk aşkı Emre’yi…
Aradaki 17 yıllık sürede Bahriyeli’nin başına neler geldi de Bahriyeli birden suskunluğunu bozup anlatmaya başladı kendini diye merak uyandırıyor. Keşke devamı gelse dedirten bir bildungsroman.
harikaydı … içim düğüm düğüm oldu okurken