Çiçekler, sevginin, sadeliğin, saflığın, temizliğin, iffetin sembolüdür.Gül bütün bunları pekiştirir, artırır, zenginleştirir. Çiçekler türkülerin, aşıkların, muhabbetlerin, hasretlerin, ağlayışların, bağlılıkların dili gibidir. Onlarl çok şey ifade edilir.Anadolu’da pek çok bayanın adı Gülay, Gülizar, Aygül, Gülistan, Gülnaz, Gülkız, Gülçiçek, Gül’dür.Nihad Sami Banarlı, Doğu anadolu’dan Ankara ve İstanbul’a göç eden insanlarla konuşurken isimlerinin çoğunu “gül” ile ilgili oluşu dikkatini çekmiş ve sormuş:-Sizin oralarda gül bahçeleri çok olmalı... köy evlerinin bahçelerinde çok mu çiçek yetiştiriyorsunuz?Adı Güldalı olan cevap vermiş:-Hayır Beg, bizim oralarda gül bahçesi ne gezer, biz toprağı tarl olarak kullanırız. Banarlı:-Peki kızlarınıza bu kadr güzel gül adlarını güle hasret duyduğunuz için mi koyuyorsunuz? Güldalı’nın cevabı hazırladı:-Hayır Beg, hasret duyduğumuz başkadır. Bizim oralarda inanılır ki, gül, Hz. Muhammed’in remzidir (sembolüdür).Gül onlar için İnsanlık güzeli’nin sembolüdür. Gül deyince önce akla O gelir. O’nu adı anılınca çiçekler içersinde en fazla gül hatırlanır.Diliyoruz ki çiçekler ezilmesin, güller soldurulmasın. Yürekler, asıl Gül’den mahrum kalmasın. Çiçekleri / gülleri yürek diliyle yaşatmaya, sevgi ile bakmaya, aşk ile büyütmeye bir katkı olsun diye...İşte o güllerden bir demet.Hem gülistandan, hem güldesteden. Kimisi kendi bağımızdan, kimisi dostların bağından. Gülünüz çok, kokusu hoş olsun.
Kitap Yorumları - (0 Yorum)