Karanlığın içinde birer muma dönüşüyorlardı. Rüyasında rüyaya daldığını gören adamın altına uzandığı söğüdün etrafında yanan mumlar, dışarıdaki kâbusları uzak tutmaya çalışıp aydınlık saçıyordu. Gözlerimi kapattım. Gündüzde miyim gecede mi, uykuda mıyım ayık mı, bilemiyordum. İşte o an bir ses aniden yüzüme yaklaşıp gözlerime üfürdü: “Mumun ışığını anlamlı kılan o karanlıktır. Tam da o aydınlattığı karanlıktır…” dedi. “Kapıyı aç ve karanlığa bak…” Murat S. Dural, ilk öykü kitabı Kibrit Ev’de karanlık tarafımıza ait gerçeklere ışık tutuyor; evlerimizdeki karanlık ile içimizdeki ışığa ait öyküler anlatıyor. Masum, sıradan insanlar ile korkunç, yabani canavarları modern zamanların terazisine koyuyor. Kibrit Ev, taşranın mistik toprakları, plazaların kalabalık ama yalnız hissettiren dünyaları, ikili ilişkilerin görünmeyen boyutlarına dair, tekinsiz bir arkeoloji kazısı gibi adeta. Geçmiş, geçmişte mi kalmalı yoksa bir hayalet gibi karşımıza mı dikilmeli? Dural’ın öyküleri ruhumuzun labirentlerinde dolaşmak için bir yolculuğa davet ediyor bizi ve şunu soruyor: “Mum musun karanlık mı?”
Beğendiğimi söyleyemeyeceğim korku gerilim üzerine öykü yok değişik bi hayal dünyası diyebilirim. Beni çekmedi ama emeğe saygı beğenip beğenmeyeceğinizi ancak okuyarak bilirsiniz.
Yazar, bizzat tanıma fırsatı edinmesem de tanıdığım biridir. Fenerbahçe için önemli bir insandır. Yaşam öyküsünü bu camiada bilmeyen yoktur. Alex De Souza’nın kendisi dışında Alex’in ayaklarına sahip olan ilk ve tek kişidir. Ayrıca fabilog yazarıdır. Kitap çıkarmadan evvel yazılarını burada paylaşıyordu. Kitaba gelince kapak tasarımı benim için bir tık özensizdir. 10 öykü barındıran kitap korku tarzında yerli kitaplar arasında bayağı başarılıdır.
Bugünlerde çok zorluyorum kendimi. İyi bir kitap eleştirmeninin daha yorumunu yapmakta sıra; Murat S. Dural’ın Kibrit Evi bugünkü konumuz. İçinde farklı öyküler barındırması sıkılganlığın önüne geçmekte birebir olmuş. Her bir öykü sizi bambaşka bir içsel bakışa ve zamana götürüyor.
“Ya bunu gerçekten yaşamış olabilir mi?”den, “Vaaay hayal gücüne bak” arasında gidip gelirken, kah üstten kah içten kullandığı özel kelimeler ve cümlelerle sizi edebiyatsal bir ziyafet sunuyor. Kurguya diyecek hiçbir lafım yok; bunun anlatılışını ise kendi tarzımda açıklamama gerekirse; kalabalık bir gruba yemek yapan yazarımız, kazanın içine attıkları kadar simya yeteneğini de bolca kullanmış demek daha doğru. Kelime seçimlerinde sihirli bir dokunuş var, içsel/dışsal bakış değil bu, betimleme/canlandırma değil; fark yaratan tarafı da tam bu nokta olmuş.
Garip bir şekilde bu yetenek; ilk başta beni uzaklaştırdığı kadar sonrasında keyif veren taraf oldu.
Ne yazık ki beklentimin çok çok altında kalan bir kitap. Korku hikayeleri yok denecek kadar az, onlar da korkunç olmaktan oldukça uzaktı. Hikayeden daha çok çeşitli konularda birbirini tutarlılıkla takip edemeyen aforizma benzeri fikir yürütmelerle dolu. Anlatılan olayların içeriği kopuk kopuk ve yazım tarzında belirli bir eksiklik göze çarpıyor. Klasik bir hikaye okuyucusuysanız beklentinizi karşılamayacaktır.
Kitap Yorumları - (5 Yorum)
Beğendiğimi söyleyemeyeceğim korku gerilim üzerine öykü yok değişik bi hayal dünyası diyebilirim. Beni çekmedi ama emeğe saygı beğenip beğenmeyeceğinizi ancak okuyarak bilirsiniz.
Yazar, bizzat tanıma fırsatı edinmesem de tanıdığım biridir. Fenerbahçe için önemli bir insandır. Yaşam öyküsünü bu camiada bilmeyen yoktur. Alex De Souza’nın kendisi dışında Alex’in ayaklarına sahip olan ilk ve tek kişidir. Ayrıca fabilog yazarıdır. Kitap çıkarmadan evvel yazılarını burada paylaşıyordu. Kitaba gelince kapak tasarımı benim için bir tık özensizdir. 10 öykü barındıran kitap korku tarzında yerli kitaplar arasında bayağı başarılıdır.
Bugünlerde çok zorluyorum kendimi. İyi bir kitap eleştirmeninin daha yorumunu yapmakta sıra; Murat S. Dural’ın Kibrit Evi bugünkü konumuz. İçinde farklı öyküler barındırması sıkılganlığın önüne geçmekte birebir olmuş. Her bir öykü sizi bambaşka bir içsel bakışa ve zamana götürüyor.
“Ya bunu gerçekten yaşamış olabilir mi?”den, “Vaaay hayal gücüne bak” arasında gidip gelirken, kah üstten kah içten kullandığı özel kelimeler ve cümlelerle sizi edebiyatsal bir ziyafet sunuyor. Kurguya diyecek hiçbir lafım yok; bunun anlatılışını ise kendi tarzımda açıklamama gerekirse; kalabalık bir gruba yemek yapan yazarımız, kazanın içine attıkları kadar simya yeteneğini de bolca kullanmış demek daha doğru. Kelime seçimlerinde sihirli bir dokunuş var, içsel/dışsal bakış değil bu, betimleme/canlandırma değil; fark yaratan tarafı da tam bu nokta olmuş.
Garip bir şekilde bu yetenek; ilk başta beni uzaklaştırdığı kadar sonrasında keyif veren taraf oldu.
Ne yazık ki beklentimin çok çok altında kalan bir kitap. Korku hikayeleri yok denecek kadar az, onlar da korkunç olmaktan oldukça uzaktı. Hikayeden daha çok çeşitli konularda birbirini tutarlılıkla takip edemeyen aforizma benzeri fikir yürütmelerle dolu. Anlatılan olayların içeriği kopuk kopuk ve yazım tarzında belirli bir eksiklik göze çarpıyor. Klasik bir hikaye okuyucusuysanız beklentinizi karşılamayacaktır.
Bazı hikayeler alışılmadık. Bu yüzden güzel. Ama her hikayede kendini ele veren anlatım monotonluğu sıkabiliyor.