Koray Feyiz, şiirinde; özellikle insan bilincinin oluşturulduğu algı akışını yansıtmaya çalışır. Onun şiiri, açık uçlu ve çok çeşitlidir ve evrene kendi isteğine bağlı olarak emir verebilmesi için, bir reddetme akı ve kaostur. Tarzı; öz-dönüşlü, çok fonetik, benzersiz ve metaforiktir, hem pop kültürü hem de yüksek yanılsama ile varsıldır. Temel konuları; öznellik ve zamandır ve dili bir lejyon kadar etkilidir. Çünkü dil, Feyiz’de; hakikate giden yoldur. Şair; hayatın kendisi ile ilgili olarak: “hayatta hiçbir şekilde doğrudan bir ifade bulamıyorum. Şiirim bilgi ya da farkındalığın bana gelme şeklini taklit ediyor ya da yeniden üretiyor. Düzenli bir şekilde düzenlenmiş bir şiirin bu durumu yansıtacağını sanmıyorum. Şiirim kesik ama hayat da öyle…” diyor ve çoğu zaman, süreklilik olmaksızın bir imgeden diğerine hareket ediyor. Feyiz’in lirik olmayan bir gerçekliği lirikleştiriyor ve geleneksel anlam yaklaşımına uymayı reddediyor olması, her yeni yapıtında, okurunu da; hayal kırıklığına uğratmaktan asla vazgeçmiyor olmasındandır ve – genç şairler üzerindeki etkisi – eleştirel görüşlerindeki bu ayrışma nedeniyle, Feyiz’in şiiri, günümüz şiiri içinde tartışılmaya devam ediyor. Edecektir de…