Tutunmuştum kendime, rüzgarda sarsılamayainat. Yalnızlık ağacının dalları 4 mevsimçiçek açar benim ruhumda. Öyle ki, koca birçınardır bu ağaç. Kökleri derinlerde, yaşlanmış,yorulmuş, ama sapasağlam içimde bir yerlerdekendimi arıyorum yine. Anılarım, ansızınyakıyor canımı. Bir yalnızlık içindeyim, amaöyle absürt asalak bir yalnızlık değil bu. Zaruribir yalnızlık. Soyutladım kendimi dünyadan,insanlardan, iki yüzlülüğün hat safhasından,sevmeyi bilmeyen mahluklardan. Bu yalnızlıkçağa ayak uyduramıyor; hep dışarda, hepgeride…