“Olmadığı sanılandan olduğuna inanılan bir dünyaya uzanan elleri, bir senfoninin ilk vuruşunu verdi. Düşüne taşıdığı fantezilerle örülü sırrına eşlik edecek, henüz yazılmamış senfonisini, olası dikenlerine aldırmadan, bir gülü kavrarcasına başlattı.” Beklediğimiz, bekleyici olduğumuz, bir düşken gerçeğe dönüşecek, bizi sarıp sarmalayacak, hey işte buradayım, elini tutuyorum ve hiç bırakmayacağım diyecek olanı aramıyor muyuz hepimiz? Ruhlarımızı beslemeye çalışırken bir yandan da ne isteğimizi anlamaya çalışmıyor muyuz? Merhaba Ses, işte böyle bir yalnızlığın resmi… Kahramanları ise bizleriz…