Mutlu Prens heykeli yüksek bir sütun üstünde şehre gülümserdi. İnce elbisesi altın, parlak gözleri elmastandı. Kılıcının kabzasında iri kırmızı bir yakut parlardı.Herkesin sevdiği bir heykeldi o. İl meclis üyelerinden biri ‘rüzgârgülü kadar zarif’ olduğunu söylerdi. Sanattan anladığını göstermek isterdi bununla. Hemen sonra da “Ama o kadar faydası yok.” demeyi ihmal etmezdi.