1900 yılındaki ölümünden bu yana, Nietzsche’nin adı defalarca Nazi, varo­luşçu, perspektivist, ateist, çılgın, yorum delisi, modernist, postmodernist, sanatçı, post-Kantçı ve post-yapısalcı gibi sıfatlarla anılagelmiştir. Fakat. Nietzsche bizlere çok farklı bir evren tablosu sunmaktadır: Bu evrende, bazı rekombinatif varlıklar çeşitli konfigürasyonlar ortaya çıkarmak amacıyla kendi etkilerini yakın çevrelerinde en üst düzeye çıkarma yönünde bir davranış sergilemektedir ve bu konfigürasyonların her birisi bizzat şansın eseri olarak ortaya çıktığı halde, bunlar aynı zamanda evrenin bütüncüllüğü açısından da ortaya çıkmaları zorunlu olan konfıgürasyonlardır. Nietzsche bu evrene Güç İstenci adını verir ve her ne kadar zaman zaman diğer genelleyici ifadeler ve isimlerle ortaya çıksa da, Tragedya’nın Doğuşu’ndan Deccal’e kadar Nietzche’nin tüm eserlerine baştan sona yön veren temel düşünce budur. Nietzsche’nin tüm felsefesi bu Güç İstenci kavramı ile ilintilidir ve Nietzsche felsefesini başından sonuna dek kendi içinde tutarlı ve mantıklı kılan da bu kavramdır. Bu kozmik Güç İstenci kavramının doğası anlaşıla-mazsa, Nietzsche de anlaşılmaz olarak kalacaktır