10 Ekim 2015 Cumartesi günü, mevsime inat, güneşli bir gündü. Kitlelerin Ankara Garı’na aktığı kalabalık, coşkulu, heyecanlı, sevinçli bir gün…Öyle başladı.Güneşli, kalabalık, coşkulu, heyecanlı, sevinçli gün ve hayat… saat 10.04’te durdu…Saatlerin, günlerin ve ayların kederli akışından sonra kendimize ilk sorduğumuz soru bu oldu; biz neden böyle bir şiddetin öznesi olduk? Sadece Ankara’da Garın hemen önündedeğil, Diyarbakır’da çok kalabalık İstasyon Meydanı’nda, Suruç’ta Amara KültürMerkezi’nin küçücük bahçesinde neden öldük?Buzdolabında ölü çocukların, sokaklarında ölü anaların olduğu bir zamana ve mekânanasıl sıkıştık?Sorular soruları taşıdı.Çok değil elli yıl öncesinin genç, devrimci, romantik Filistin halk savaşçıları nasıl olmuştuda yerini, kendisine benzemeyeni yok etmek isteyen acımasız İslamcı intihareylemcilerine bırakmıştı?Nasıl olmuştu da, Ortadoğu’nun otokratik yönetimleri kendi çeperlerinde bir isyandalgasına yol açmıştı? Nasıl ve neden? O isyanlara sonra ne olmuştu?Ortadoğu dediğimiz yer nerede başlıyor, nerede bitiyordu?Kendilerinin olmayan topraklarda başka ülkelerin askerleri ne arıyordu?Bize ait olmayan topraklarda bizim ne işimiz vardı?Irak ve Suriye arasındaki sınır belirsizleşirken, hükümranlığı zayıf(latılmış) bu iki ülkeninTürkiye ile sınırına ne olmuştu?Türkiye’nin bir güney sınırı var mıydı? Varsa intihar yeleği kuşanmış adamlar o sınırdannasıl geçebilmişti?Bu adamlara yardım eden başka adamlar, yıllardır izlenmiyor muydu?Türkiye karayolları nasıl olmuştu da bir “cihad otobanına” dönüşmüştü?Sınırı geçen ve kendileri için hazır edilmiş intihar yeleklerini kuşananlar Türkiyekarayollarını nasıl bu kadar kolayca aşabilmiş ve hedeflerine varmışlardı?Biz neden hedef olmuştuk? Diyarbakır’da, Suruç’ta, Ankara’da, Gaziantep’te ve dahabirçok yerde…Bu kitap, bir idrak gayretinin ürünü… Soruların soruları izlediği bu kitap hem de bir borcuödemek için yazıldı… Arda kalanların gidenlere borcu… Unutulmasınlar, hep bilinsinlerdiye..