“İbnü’l-Hanbelî” olarak şöhret bulan hicri X. asır ulemasından Radiyyüddîn Muhammed b. İbrâhîm b. Yusuf et-Tâzifî el-Halebî’nin (Ö. 971) telif ettiği bu eser Zencânî’nin “Tasrîfü’l-İzzî” adlı eserine Teftâzânî’nin yaptığı şerhteki 42 şahit beyitlerin şerhidir. Eserde şahit beyitlerdeki kelimeler nahiv ve sarf açısından ele alınarak tahlil edilmiştir. Ayrıca beyitlerin irabına, aruz bakımından bahirlerine, hangi şaire ait olduğuna, istişhada konu olan kısmına ve anlamlarına da temas edilmiştir.