Bu kitabı okuyalı en az 10 yıl olmuştur ama tadı halâ damağımda. Kitap her ne kadar Budizm’in felsefesinden bahsetse de bana Tasavvufu da hatırlattı.Bütün dinlerin ve hemen hemen bütün inançların özünde bir olduğunu düşündürdü. Mevlâna’nın şu sözü de bunu kanıtlar nitelikte;”insan büyük bir şeydir ve içinde her şey yazılıdır; fakat karanlıklar ve perdeler bırakmaz ki insan içindeki o ilmi okuyabilsin. Bu perdeler ve karanlıklar, bu dünyadaki türlü türlü meşguliyetler, insanın dünya işlerinde aldığı çeşitli tedbirleri ve gönlün sonsuz arzularıdır./Fih-i Mafih”. İşte, Sidartha’nın da yaptığı “içindeki o ilmi” okuyabilmek için hayatındaki “kanlıklar ve perdeleri” ortadan kaldırmak adına “dünya meşguliyetlerini ve gönlünün sonsuz arzularını” bir kenara bırakarak içsel bir yolculuğa çıkmaktır. Bu yolculuğu kendi için(e) de yapmak isteyenlere klavuzluk edebilecek bir kitap..