“….Kalkıyor ve gidiyorum Kerim. ‘Ya gelirse’ umudum öldü. Ben ne oldum, bundan sonra ne olurum bilmiyorum, ama sen de öldün benim için. Bir akşamüstü hiç olmadık bir yerde karşılaşsak ne yaparım kimbilir… Koşup sarılır mıyım şöyle yürekten, hasret dolu? Son gün tutamadığım ellerine dokunur muyum sevinçle? Bilmiyorum. Salt bunu değil, şu an hiçbir şey bilmiyor, hiçbir şey istemiyorum. Artık ne istediğimi değil, ne yapmam gerektiğini sorgulamalıyım. Şu andan itibaren sensiz bir yaşama nasıl alışılır, bunu öğrenmeliyim. ‘önce eylem,’ derdin Kerim. Ben de sensizliği yaşamanın ilk adımını, bir daha açmamayı düşündüğüm şu kapıdan çıkarken atacağım. İşte çıkıyorum Kerim; çıkıyorum ya, şimdilik tabanımda senin çamurun…”