O gece uzun zamandır yapmadığı, tadını unuttuğu, eşi Lale’ye sevgiyle sarılarak, ilk defa, eski huzurlu günlerde olduğu gibi uyudu ve kendi düşlerini gördü. Kalbinin bir yanından vazgeçmek anlamına gelse de, bu da bir türlü Metin’in “Vazgeçiş” çözümüydü. Kaldı ki her vazgeçiş bir yenilgi değildi. Geleceği olmayan bir sevdadan, pişmanlık pusudayken, ne bekleyebilirdi? Kim bilir, zaman ne getirip ne götürecekti hayatından. Yaşayıp görecekti… Yaşamadan kim bilebilir geleceği? Yarın yeni bir gün olacaktı. Yeni bir gün…