“Yerebatan Sarnıcı’nda derinlik ve perspektifin etkisi son derece güçlü, eskiye nazaran iyi ışıklandırılmış, yerin metrelerce altında binlerce yıllık bilinmezlik, hayranlık ve merak, kim bilir neler oldu buralarda? Zozan’ın elleri ellerimde, sanki bir umut, çareymişim gibi. Allah’tan burası loş ve karanlık, herkes sudaki balıklara bakıyor, gözlerimdeki yaşları sadece Zozan görüyor, hiç konuşmuyoruz; birbirimize söyleyeceklerimizi söylemişiz, sanki yüz yıllık hasretimiz son bulmuş, gözyaşlarımız sarnıcın sularına karışıyor. Çocukların ayaklarında yeni pabuçlar var, hepsinin üstü başı düzgün, gözleri çakmak çakmak… Babam nerede kaldı, bilerek mi getirdi beni buraya…”Kemal Siyahhan’ın yalnızlığı ve acıyı katıksız bir yalınlıkla anlatan romanı…