Ödüllü oyun yazarı Ali Cüneyd Kılcıoğlu kaçınılmaz acıları kendine has karanlık mizahıyla hafiflettiği öykülerde, yitip gidenlerin ardından ayakta kalma uğraşı veren, şehrin hoyratlığında savrulmuş insanlardan yükselen kakofoniyi dinlemeye davet ediyor okuru.Kayıplar, anlaşmazlıklar ve talihsizliklerle gölgelenen hayatlarında hem suçluyu aramaktan hem de kendini suçlamaktan yorulmuşlarla bir yas orkestrası kuran Kılcıoğlu, sıradanlaşan acının her aşamasını tanıdık karakterlerle resmediyor.Unutmak isteyip de unutamamak, umudu ve umutsuzluğu paylaşmak, geçmiş ve gelecekle hesaplaşmak ve nice insanlık hali üzerine on beş öykü
Öykülerinde hep insanın sıkıntıları var ve bu insanlar çok da yabancısı olduğumuz karakterler değil. Görmezden geldiğimiz, üzerinde konuşmadığımız ama kendi aramızda çokça dile getirdiğimiz konuları, sorunları açık bir dille öykülerine serpiştirmiş. Toplumu oluşturan tüm bireylere dayanan öyküler canınızı sıksa da farkındalık oluşturması bakımından öykülerini önemli buldum. Öykülerinden bu denli etkilenmiş olmamın nedenlerinden biri de dramı anlatırken ajite etmemesi ve mutlaka bir nefes alanı bırakması. Kitabın isminden de anlaşılacağı üzere bir yas çöküyor üzerimize ama o kara bulutları yok etmenin de çok zor olmadığını hissettiriyor. Yani insana dair umut var ve geleceğin daha güzel olması için yazılmış öyküler olarak görüyorum.
“eziyet tohumu ektim saksının en dibine, bastırdım, burdum kök vermesin diye, ne yaptımsa olmadı, tohum çatladı, filizi çıktı, şimdi tüm salonumu kapladı ve bana eziyet eden o işte. şarkla garbın ortasında kalıveren küçük bir kız gibiyim, ikisi de birbirinin katili.”
Kitap Yorumları - (5 Yorum)
İyi öyküler var. İnsanın yüreğine dokunuyor. Tavsiye ederim.
Son dönem öykücülerimizin bana göre en başarılılarından biri Kılcıoğlu. Bir öykü kitabında bu kadar çok iyi öykünün bir arada bulunduğu nadirdir.
Harika öyküler var
Öykülerinde hep insanın sıkıntıları var ve bu insanlar çok da yabancısı olduğumuz karakterler değil. Görmezden geldiğimiz, üzerinde konuşmadığımız ama kendi aramızda çokça dile getirdiğimiz konuları, sorunları açık bir dille öykülerine serpiştirmiş. Toplumu oluşturan tüm bireylere dayanan öyküler canınızı sıksa da farkındalık oluşturması bakımından öykülerini önemli buldum. Öykülerinden bu denli etkilenmiş olmamın nedenlerinden biri de dramı anlatırken ajite etmemesi ve mutlaka bir nefes alanı bırakması. Kitabın isminden de anlaşılacağı üzere bir yas çöküyor üzerimize ama o kara bulutları yok etmenin de çok zor olmadığını hissettiriyor. Yani insana dair umut var ve geleceğin daha güzel olması için yazılmış öyküler olarak görüyorum.
“eziyet tohumu ektim saksının en dibine, bastırdım, burdum kök vermesin diye, ne yaptımsa olmadı, tohum çatladı, filizi çıktı, şimdi tüm salonumu kapladı ve bana eziyet eden o işte. şarkla garbın ortasında kalıveren küçük bir kız gibiyim, ikisi de birbirinin katili.”