Özyaşam öykülerinde çocukluk, genellikle yetişkinliğin tali bir evresi olarak yer alır. Ortalama hayatın bu en önemli evresi, çocukluk dönemi hakkında pek ipucu vermeyen doğup büyünülen yerler, mezun olunan okullar gibi bilgilerle; bunların arasına sıkıştırılmış küçük anekdotların hemen ardından sanki hiç yaşanmamış gibi atlanır geçilir. Oysa ‘işte ben buyum’ diyerek anlatılan yetişkinliğin bir kanaviçe gibi örüldüğü dönem orasıdır.Elinizdeki kitapta 15 yetişkinin kendi kaleminden çocukluğunu okuyacaksınız. Kitap, üzerine inşa edip onca meşakkatli yaşanmışlıkları taşıttığımız çocukluğumuzu yad etmekten öte, okurunun bir kez daha dikkatli bir şekilde arkasına bakmasını sağlayıp, o öğrenme döneminin öğretici bir kaynak olarak değerlendirilmesine aracı olacaktır.Ünal Özmen