Gizel sessiz beyazlığın üzerine çöktüğünü hissediyor, üstündeki yük gittikçe daha da ağırlaşıyordu. Ruhu sıkıştı, göğüs kafesi kalbini ezecekti. Babaannesinin onu görmeden gidişine dayanamadı, içindeki acı bedenine sığamadı Gizel’in. Omurgasından çatırdamaya başladı bedeni; kemikleri birbirinden ayrılıyor, derisi yırtılıyordu. İkiye ayrılan göğsünü dehşet içinde izliyor ama acı duymuyordu. Yarılmış göğsünün içinden su sarmalına dönmüş bir şeyin yukarıya doğru çıktığını gördü. Su sarmalı hızla dönerek çözüldü ve kelebek kanatları olan bir ata dönüştü. At görkemli kanatlarını karları uçuşturarak çırptı ve Gizel’i dansa davet edercesine başını eğerek ayaklarının önünde durdu. Gizel’in bedeni yeniden bir bütün haline dönüştü, içinden çıkan canlıya bakmaktan kendini alamıyordu. Durup her ayrıntısını incelemek istiyordu ama bir yandan da ürküyordu. Gizel’in kararsızlığını babaannesinin yankılanan sesi sona erdirdi; “Senden olanı yabancılama, onu bil! Bil ki sana kanat olsun, bilmek sende kök salsın.”