Müslümanlıkla birlikte Türkler arasında görülmeye başlayan tasavvuf cerayanı hiç yadırganmamış, kısa sürede benimsenmiş ve yayılmıştır. Bunun sebebi, Türlerin mistik duygu ve düşünceye yatkın bir millet olmasıdır. İlahi nurun dünyaya inerek insanda tecelli etmesi fikri, asırlarca milli kahramanlarının böyle bir nurdan yaratıldığınan inanan halk tarafından hemen kabul edilmiş, dervişlerin Tanrı, varlık, yokluk, cennet, cehennem hakkında ileri sürdükleri düşünceler ise ilgiyle karşılanmış ve rağbet görmüştür. Halk, dervişleri kendi ozan, şaman, başkılarına benzeterek sevgi ve saygı göstermiş; Hatta onlara "ata", "baba", "Hoca", gibi heybetli fakat samimi isimler takmıştır.
Böyle önemli bir eseri hazırlayıp yayınladığı için yayınevine teşekkür ederim. Eserin sadeleştirilmeden basılması beni okur olarak sevindirmiştir, zaten dili ağır da değil, herkes okuyabilir. Bulduğum bir kaç hatayı bir sonraki baskıda gözden geçirilmesi için aşağıda aktarıyorum: 1) 8. sayfada sözü geçen kişi Abdurrahman bin Ebi Bekr değil kardeşi Muhammed bin Ebi Bekr’dir, bu bilgiyi Cevdet Paşa’nın Kısas-ı Enbiya Tevarih-i Hulefası’ndan kontrol edebilirsiniz. Kitabın ekler bölümüne bu bilginin eklenmesi yerinde olur. 2) 10. sayfada Hz. Muaviye’nin İbn-i Mülcem’i Hz. Ali’yi öldürmek için azmettirmek istediği yazıyor, bu yanlıştır, genel kabul gören şey Cevdet Paşa’nın yukarıdaki kitabından okunabilir, bu da ekler bölümünde belirtilmeli. 3) Yine kitabın asıl metninde Hz. Ömer’in babasını öldürdüğü yazıyor, ben hiç bir yerde böyle bir bilgiye rastlamadım, böyle bir şey yoktur. Bu durum da ekler bölümünde belirtilmeli. 4) 228. sayfada Ebu Cafer lafzı yerine Mansur kullanılmalıydı, tarih kitaplarının tamamı bunu kullanır. 5) 229. sayfada Haydar isminin peygamber efendimiz (a.s.v.) tarafından verildiği yazıyor, oysa benim bildiğim Hayber gazvesinde bir yahudiyle mübarezeye çıkan Hz. Ali’nin “annem beni Hayder diye çağırırdı” dediğidir, bu lakabın kökeninin bu olduğunu biliyorum. Ebu Turab ise Resulullah’ın yüzünü tozlanmış gördüğünde Hz. Ali’ye söylediği bir sözdür. 6) 235. sayfada Ebu Cahil lafzı geçiyor, Ebu Cehil olmalı. Bu kişi Resulullah’ın amcası da değildir, Kureyş içinde kabilesi bile farklıdır, Beni Mahzum’dandır. 7) 241. sayfada Hz. İbrahim için güneşi rabbi zannettiği ifadesi yanlıştır. Kur’an’da geçen bu ayetlerin tefsiri “bu mu benim rabbim, doğup batan bir şey” mealindedir, yani böyle bir şeyin rabbi olamayacağını ifade etmektedir. 8) 245. sayfada Hz. Muaviye’nin Hz. Hasan’ı ikna ederek halife olmasına mani olduğu yazıyor, oysa Hz. Hasan 6 ay halifelik yapmış ve kendi isteğiyle bundan feragat etmiştir. 9) 247. sayfada Hayber yahudilerinin çabasıyla denmiş oysa Hendek savaşını organize eden Beni Nadir yahudileridir. 10) 248. sayfadaki ifadeden sanki Taif kuşatması başarıyla sonuçlandı gibi bir mana çıkıyor ki bu doğru değildir. 11) Kitabın ekler bölümünde 12 imamın Hz. Zeynelabidin’den itibaren tamamının zehirlenerek şehid edildiği bilgisi var, bu doğru değildir, tarih böyle yazmaz, ehl-i sünnet de bunu böyle kabul etmiyor, Cevdet Paşa’nın kitabına da müracaat edebilirsiniz. Burada kaynak olarak şii referanslar kullandığınız gibi bir izlenim edindim, bilemiyorum.
Kitap Yorumları - (1 Yorum)
Böyle önemli bir eseri hazırlayıp yayınladığı için yayınevine teşekkür ederim. Eserin sadeleştirilmeden basılması beni okur olarak sevindirmiştir, zaten dili ağır da değil, herkes okuyabilir. Bulduğum bir kaç hatayı bir sonraki baskıda gözden geçirilmesi için aşağıda aktarıyorum: 1) 8. sayfada sözü geçen kişi Abdurrahman bin Ebi Bekr değil kardeşi Muhammed bin Ebi Bekr’dir, bu bilgiyi Cevdet Paşa’nın Kısas-ı Enbiya Tevarih-i Hulefası’ndan kontrol edebilirsiniz. Kitabın ekler bölümüne bu bilginin eklenmesi yerinde olur. 2) 10. sayfada Hz. Muaviye’nin İbn-i Mülcem’i Hz. Ali’yi öldürmek için azmettirmek istediği yazıyor, bu yanlıştır, genel kabul gören şey Cevdet Paşa’nın yukarıdaki kitabından okunabilir, bu da ekler bölümünde belirtilmeli. 3) Yine kitabın asıl metninde Hz. Ömer’in babasını öldürdüğü yazıyor, ben hiç bir yerde böyle bir bilgiye rastlamadım, böyle bir şey yoktur. Bu durum da ekler bölümünde belirtilmeli. 4) 228. sayfada Ebu Cafer lafzı yerine Mansur kullanılmalıydı, tarih kitaplarının tamamı bunu kullanır. 5) 229. sayfada Haydar isminin peygamber efendimiz (a.s.v.) tarafından verildiği yazıyor, oysa benim bildiğim Hayber gazvesinde bir yahudiyle mübarezeye çıkan Hz. Ali’nin “annem beni Hayder diye çağırırdı” dediğidir, bu lakabın kökeninin bu olduğunu biliyorum. Ebu Turab ise Resulullah’ın yüzünü tozlanmış gördüğünde Hz. Ali’ye söylediği bir sözdür. 6) 235. sayfada Ebu Cahil lafzı geçiyor, Ebu Cehil olmalı. Bu kişi Resulullah’ın amcası da değildir, Kureyş içinde kabilesi bile farklıdır, Beni Mahzum’dandır. 7) 241. sayfada Hz. İbrahim için güneşi rabbi zannettiği ifadesi yanlıştır. Kur’an’da geçen bu ayetlerin tefsiri “bu mu benim rabbim, doğup batan bir şey” mealindedir, yani böyle bir şeyin rabbi olamayacağını ifade etmektedir. 8) 245. sayfada Hz. Muaviye’nin Hz. Hasan’ı ikna ederek halife olmasına mani olduğu yazıyor, oysa Hz. Hasan 6 ay halifelik yapmış ve kendi isteğiyle bundan feragat etmiştir. 9) 247. sayfada Hayber yahudilerinin çabasıyla denmiş oysa Hendek savaşını organize eden Beni Nadir yahudileridir. 10) 248. sayfadaki ifadeden sanki Taif kuşatması başarıyla sonuçlandı gibi bir mana çıkıyor ki bu doğru değildir. 11) Kitabın ekler bölümünde 12 imamın Hz. Zeynelabidin’den itibaren tamamının zehirlenerek şehid edildiği bilgisi var, bu doğru değildir, tarih böyle yazmaz, ehl-i sünnet de bunu böyle kabul etmiyor, Cevdet Paşa’nın kitabına da müracaat edebilirsiniz. Burada kaynak olarak şii referanslar kullandığınız gibi bir izlenim edindim, bilemiyorum.